ลงจากเครื่องปุ๊บ ผมก็ขับรถปุเลง ๆ มุ่งหน้าถนนสุขาภิบาล 3 ไปร้านป้าณีหรือแม่ณีอะไรนี่แหละตามคำแนะนำของสจ๊วตรุ่นน้อง เห็นเค้าว่าข้าวมันไก่กับเตี๋ยวเป็ดอร่อย… ผมก็สั่งมันทั้งสองอย่างเลยแหละกำลังหิว
กินเสร็จ ดูดน้ำเตรียมจะเรียกเก็บตังค์ หนุ่มน้อยเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งปรี่เข้ามา
น้องเด็กเสิร์ฟ >> น่ากินไม๊
ผม >> อะไรนะ
น้องเด็กเสิร์ฟ >> น่ากินไม๊ (เริ่มเกาหัวแกรก ๆ)
ผม >> (คิดในใจ อะไรของมึงน่ากินไม๊ ไม่เห็นรึไงกรูย์ซัดไปสองจาน) น่ากินมาก อร่อยมาก ๆ ครับ ขอบคุณมากนะครับ (แอบคิดเออร้านนี้แม่งเจ๋งมีมาถามความเห็นลูกค้าด้วยน่ากินไม่น่ากิน)
น้องเด็กเสิร์ฟทำหน้าเซ็งสุด ๆ ว่าแล้วก็หยิบถาดขนมถ้วยจากโต๊ะผมไปให้โต๊ะข้าง ๆ
อ้าว อ้อ เหรอเข้าใจและ ที่แท้… น้องเด็กเสิร์ฟเค้าถามผมว่า “น้ากิน (ขนมถ้วย) ไม๊” ต่างหาก ใช่จะถามว่า “น่ากินไม๊” ที่ไหนกันเล่า
เพิ่งลงมาจากแขกข้ามคืนน่ะ สติสตังค์ยังไม่เข้าร่าง โอเคนะ
