เมื่อบ่าย ๆ มีโทรศัพท์ลึกลับเรียกเข้ามา (อะไรที่เรายังไม่รู้มันก็ลึกลับทั้งนั้นแหละ) แต่เสียงจากปลายสายคุ้นหู… คิดว่าไม่มีอะไรหรอกคงโทรมาแลกตารางบิน…
จากปลายสาย >> หวัดดีครับพี่ พี่ต๋อมรึเปล่าครับ
ปกติถ้าใครโทรมาถามแบบนี้จะโดนผมกวนตีนกลับทันที อ้าว… จะโทรหาใครไม่รู้รึไงอะไรทำนองนี้ แต่ฟังน้ำเสียงทางปลายสายแล้วคงเป็นคนกันเอง อย่างที่บอกว่าคงโทรมาแลกตารางบินนั่นแหละ
จากปลายสาย >> ผมโหน่งนะพี่ โหน่ง 97
ผม >> อ้าวโหน่งเหรอ ว่าไง (ใครวะโหน่ง 97 ผมนึกไม่ออกหรอก)
โหน่ง >> พี่ลืมไรไว้ที่เซี่ยงไฮ้เปล่า?
ผม >> เฮ้ยยยยยย (ตกใจและดีใจไปพร้อมกัน เดาออกแล้วว่าเรื่องราวจะเป็นไงต่อไป) เออ ๆ ๆ พี่ลืมสายชาร์จ iPad ไว้ในห้องว่ะโหน่ง
โหน่ง >> พี่รับไฟลท์ผม ผมพักห้องที่พี่เพิ่งเช็คเอาท์ เข้าไปก็เจอสายชาร์จ iPad เสียบไว้ข้างโต๊ะ ผมเลยลงไปถาม front ให้เค้าเช็คให้ เนี่ยเลยโทรมาบอกพี่ เดี๋ยวไฟลท์หน้าไปบินผมไปใส่ box ให้
บอกตรง ๆ ว่าไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณและโคตรจะซึ้งใจที่โหน่งอุตส่าห์เป็นธุระให้… จริง ๆ ผมมีรูปโหน่ง 97 อยากนำมาลงเพราะเคยไปบินด้วยกันแต่หาไม่เจอ เอาเป็นว่านึกหน้าภราดรนักเทนนิสก็แล้วกัน หน้าตาคล้าย ๆ กันนั่นแหละ ผมล้อน้องมันบ่อย ๆ
จบ โอเคนะ
