The Emissary (2018) | Yoko Tawada

review by Kukee

The Emissary (2018) | Yoko Tawada

กลางกรุงโตเกียวไร้คนอาศัย บนถนนไม่มีรถหลงเหลือสักคัน ประตูอัตโนมัติเปิดปิดอากาศว่างเปล่า ต้นไม้ยืนผิดแผกตามท้องถนน เสียงหึ่งของกลไกลอยมา สัตว์สูญพันธุ์เหลือแต่อีกากับแมงมุม ผักเป็นสีฟ้า แครกเกอร์โปรตีนนกเพนกวิน อาหารกลายเป็นของหายากในเมือง

เมืองจินตนาการในอนาคตอันใกล้ของผู้เขียนปนเปื้อนด้วยสารพิษ ญี่ปุ่นหลุดแผนที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ผู้สูงอายุไม่รู้จักตายกลับร่างกายแข็งแรง คนรุ่นถัดมาหมดอายุขัยก่อนวัย ส่วนเด็กรุ่นใหม่กระดูกขางอเข้าหาตัว ลำคอบอบบางหัวโต เด็ก ๆ มีสุขภาพย่ำแย่ เดินแทบไม่ไหวได้แต่นั่งกับพื้นและมีอายุเฉลี่ยเพียงสิบห้าปี

ตัวละครเอกโยชิโร่เป็นชายชราวัยแปดสิบ อยู่คนเดียวกับเหลนมูเมอิซึ่งเขาคอยดูแลหาอาหารมาป้อนเด็กน้อย ฮอกไกโดกับโอกินาว่าเป็นแหล่งส่งอาหารมายังเกาะใหญ่ ในตอนแรกคนจำนวนมากอพยพไปจนต้องออกกฏควบคุมประชากร ไม่งั้นจะตัดขาดและไม่ส่งอาหารให้ แต่ละเมืองดูแลตัวเองตามนโยบายโดดเดี่ยวของรัฐ

หนังสือไม่ได้สร้างบรรยากาศน่ากลัวกดขี่แบบสังคมดิสโทเปีย แต่สะท้อนภาพการรับรู้ของมนุษย์บนโลกที่เปลี่ยนแปลง มูเมอิมองโลกด้วยความสดใสไร้เดียงสา ความสุขเป็นคุณสมบัติพิเศษในเด็กรุ่นเขา ชวนคิดว่าบางทีผู้ใหญ่ต่างหากที่จิตใจปนเปื้อนจนคอยแต่จะทำร้ายโลก

หนังสือสั้นมากเลยเหมือนหนังเงียบที่ฉายภาพชวนตื่นตะลึง