ชีวิตเศร้าและเหงาลูกเรือชาวหอ (ไร้สาระแต่มีรูป-ใครไม่อ่านดูแต่รูปก็ได้) โดย myoldeditor

[myoldeditor]

ชีวิตสองปีที่ผ่านมาของผมเปลี่ยนไปมาก จากที่เคยอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่ย่านเมืองนนท์กับเด็ดพ่อ (และหมาอีกสองตัว เจ้าโอเลี้ยงพันธ์พุดเดิ้ลทอย อือ.. ทอยปลอม และเจ้าแว่น หมาพันธ์มิดเดิ้ลโรด-middle road ที่แม่เก็บจากปากซอยมาเลี้ยงตั้งแต่อ้อนแต่ออก) ผมกลับต้องย้ายมาอยู่หอพักแห่งหนึ่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสนามบินสุวรรณภูมิ ที่ทำงานแห่งใหม่ของผมเท่าไหร่นัก จากถิ่นที่อยู่อันอุดมสมบูรณ์ ใกล้ตลาดและแหล่งชุมนุมชน รวมไปถึงห้างสรรพสินค้าและร้านเหล้า ผมกลับต้องมาตกระกำลำบากในย่านที่ไม่รู้จักและคุ้นเคย มาใหม่ๆ ผมตระเวนสำรวจไปตามถนนที่เพิ่งเคยได้ยินชื่อ (กิ่งแก้ว,คุ้มเกล้า, ฉลองกรุง ฯลฯ) และก็พบความจริงว่าย่านถนนร่มเกล้าแม้จะอยู่ในเขตกรุงเทพและเป็นชุมชนที่กำลังขยายตัว แต่ภาพรวมโดยทั่วไปก็ไม่ต่างจากชนบทที่ยังหาความเจริญหูเจริญตาไม่ได้ ...อย่างน้อยก็ในสายตาคนเมืองอย่างผม ห้าห้า ว่าเข้าไปนั่น

ที่ว่ามาใช่ว่าไม่คุ้นเคยกับความลำบาก เพราะชีวิตผมนั้นอยู่หอมาแต่ไหนแต่ไร เพียงแต่ในวัยทำงาน ถ้าผมจะเรียกร้องหาความสบายบ้างก็คงไม่ผิดอะไรมิใช่หรือ

.................................

หอพักของผม หรือเรียกให้ดูดีขึ้นมาหน่อยเค้าก็เรียกว่าแมนชั่น เป็นหอพักขนาดกลางสี่ชั้นไม่มีลิฟท์ (เคยถามเจ้าของ แกบอกสี่ชั้นไม่ต้องมีลิฟท์กฎหมายไม่ได้กำหนด) เงียบสงบ สะอาดสะอ้าน ดูดีตามราคา ที่จอดรถกว้างขวาง มีร้านสะดวกซื้อขนาดย่อม และสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ ครบครัน ไม่ว่าจะเป็นเครื่องทำน้ำอุ่น เฟอร์นิเจอร์ ตู้ เตียงตั่ง โทรศัพท์ภายใน แถมยังมีอินเตอร์เนตความเลวสูง (คือโคตรช้าไม่ทันใจวัยรุ่น) ถือว่าสมราคา 4500 ต่อเดือนยังไม่รวมค่าน้ำค่าไฟและอินเตอร์เนต แต่นั่นเป็นราคาในปีแรก เวลาผ่านไป จำนวนผู้เข้าพักที่เคยเต็มเอี้ยดทุกห้องทุกชั้นก็ค่อยๆ หายไป จนบัดนี้เจ้าของใจดีลดค่าห้องให้ดื้อๆ เหลือห้องละ 3500 เพื่อดึงดูดใจ...คนที่มีรายได้น้อยอย่างผมก็พอได้หายใจหายคอคล่องขึ้นบ้าง

ไม่อยากเขียนอะไรมากมาย แค่จะบอกว่าการอยู่หอในทำเลกันดารนี่มันเศร้าจริงๆ โว้ย แม้ว่าในตู้เย็นเล็กๆ ของผมจะอัดแน่นไปด้วยอาหารแช่แข็งและเครื่องดื่มนานาชนิด แต่ในวันที่อารมณ์แจ่มใส ...จะให้ผมเวฟอาหารแช่แข็งกินก็เหมือนการทำร้ายตัวเอง จะอุดหนุนร้านอาหารของหอพักก็เจ๊งไปซะแล้ว เจ๊งไปพร้อมๆ กับจำนวนผู้เข้าพักที่ลดน้อยถอยลงไปทุกทีนั่นแหละ

คนที่อยู่ก็ต้องสู้กันต่อไป ท้ายสุดผมต้องอาศัยร้านอาหารเล็กๆ (เรียกเพิงจะเหมาะสมกว่า) ที่อยู่ช่วงต้นซอย ระยะทาง 200 เมตรจากหอพักไม่ไกล แต่การเดินลุยน้ำเน่านี่มัน end of the foot (สุดทีน) จริงๆ

จะบรรยายอะไรนักหนา อะมาชมรูปกัน...

[everfree]

พี่มาอยู่บ้านแทนผมมั๊ย เหงาพอกัน :D

[youngplant]

โห มาอยู่แถว พระจอมเกล้า ดีกว่าไหมพี่ต๋อม เห็นพี่ลูกเรือ TG อยู่กันหลายคนเลย แถวเนี้ย สะดวกด้วย

[tsubasa_bell]

เข้าใจดีคับ

รออีกสองปีก็พัฒนาแล้วววววววววววววว


จับงูยำได้นา

อร่อยๆ

[myoldeditor]

โห มาอยู่แถว พระจอมเกล้า ดีกว่าไหมพี่ต๋อม เห็นพี่ลูกเรือ TG อยู่กันหลายคนเลย แถวเนี้ย สะดวกด้วย

ขอบคุณมากครับ ทนอีกไม่กี่เดือนก็ย้ายแล้ว แบบว่าเพิ่งลงทุนซื้อบ้านใหม่หลังเล็กระทัดรัดแถววงแหวน ปลายปีนี้คงย้ายเข้าอยู่ได้ แค่มาบ่่นเฉยๆ เท่านั้นแหละ

...ตามนั้น

[youngplant]

ลงทุนซื้อคฤหาดหลังใหม่เลย โอ๊ว

[minnie_mostwanted]

[color=#80BF00]...[/color]

[porpor_p]

บรรยายได้ใจจริงค่า :lol:

[FIM]

พี่ต๋อม หนูยังสติวอยู่ที่ปทุมธานีค่ะ ถ้าควิกเทิร์นก็ขับรถสนุกสนาน 60 กม. ขำ ๆ

เฮือก ย้ายสนามบินแล้วลำบากนิ (บ่นไปใย สร้างเองไม่ได้นี่นา) :roll:



ป.ล. ปทุมบ้านหนูก็บ้านนอกพอ ๆ กะหอพี่เล๊ย แต่ยังดีที่ว่ามีแม่ทำกับข้าวให้กิน 8)

[singleclub]

ชีวิตต้องสู้นะเนี่ยพี่ :shock:


แต่ข้าวผัดน่ากินอ่ะค่ะ เห็นแล้วหิว แผล่บๆ :oops:

[The Ten]

หอพัก สวยมากมายครับ

ชอบทำเลอ่ะคัรบ แบบว่า มีพงหญ้าสูงๆ

เหมาะแก่การโดนฉุดยิ่งนัก คริคริ

:lol: :lol:

หนูอยากโดนฉุด

[iamchatza]

อยากกินราดหน้าอ่า