กลับจากเซี่ยงไฮ้ทำงานคู่กับน้องแอร์จีน เสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำเสร็จ ว่าง ๆ ก็ไม่มีอะไรทำดีไปกว่านั่งเมาท์มอย ไม่รู้เธอถูกใจอะไรผมคุยกันออกรสเอิ๊กอ๊าก ผมก็ชวนเธอคุยไปเรื่อยเปื่อย ผม >> อยู่การบินไทยมา 2 ปีเที่ยวเมืองไทยทั่วแล้วสิน้องแอร์จีน >> โอ๊ยไปมาหมดแล้ว แต่ภูเขาไม่ชอบนะ ชอบทะเลผม >> ชอบทะเลที่ไหนล่ะ (ในใจคิดว่าไม่พ้นกระบี่...

ว่างจากการให้บริการผู้โดยสาร พวกเราก็นั่งจับกลุ่มเมาท์มอยกันไป ทำให้ผมรู้ว่า ลูกเรือเราเป็นเจ้าของกิจการ หรือไม่ก็หุ้นส่วนโน่นนี่เยอะแยะ ไม่ว่าจะร้านอาหาร ร้านเบเกอรี่ spa ผับ ร้านเหล้า ร้านเบียร์ ปั๊มน้ำมัน ร้านยาง ขายแอร์ ขายตรง เครื่องสำอาง ฯลฯ ทุกร้านที่ว่ามา หากมีโอกาส ผมก็แวะเวียนไปใช้บริการบ้าง ดีกว่าไปอุดหนุนคนอื่นที่ไม่รู้จัก เอาเป็นว่าไม่ลดไม่ว่า...

เสิร์ฟอาหารมื้อแรกเสร็จเรียบร้อย ไอเอ็ม (In flight Manager) ก็จัดให้ไปนั่งพักขาคนละชั่วโมง... ผมอยู่เวรก็เตรียมงานสำหรับสำหรับเสิร์ฟมื้อต่อไป ระหว่างนั้นก็คุยเรื่อยเปื่อยกับพี่เค้า เรื่องที่คุยก็ไม่พ้นเรื่องบริษัท และเรื่องประสาผู้ชายทั่วไป คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้เพลิน ๆ แกก็ถามโพล่งหน้าเครียดขึ้นมาว่า พี่ไอเอ็ม >> เฮ้ยต๋อมแข็งเปล่าวะผม >> (เฮ้ย!!! เหี้ยและ......

เสร็จจากให้บริการผู้โดยสาร.. ว่าง ๆ เราก็หันมารับประทานกันเอง... น้องสจ๊วต 1 >> พี่ต๋อม ๆ ๆ ๆผม >> ไร เรียกไมน้องสจ๊วต 1 >> พี่ว่า "ต้น" (นามสมมติ)...

เรื่องนี้ไม่ตลกนะ ไม่ขำก็ไม่ว่า >> ป.ล เพจนี้ไม่เมาท์ผู้โดยสาร เราแค่พูดถึงเบรา ๆ เท่านั้น หาได้นินทาไม่ บนไฟลท์หนึ่ง ผู้โดยสารขึ้นเครื่องปุ๊บก็ระเบิดอารมณ์ใส่ลูกเรือทันทีด้วยเรื่อง 108 ตั้งแต่การบริการภาคพื้น พนักงานหน้าเบี้ยวหน้าบูด ที่นั่งไม่ถูกใจ อาหารไม่ถูกปาก... พวกเรา-พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินพยายามเอาอกเอาใจทุกวีถีทาง เช่น