ไม่ใช่คนเขมรนี่หว่า

ฉันเรียนสนทนาภาษาเขมรด้วยตัวเอง ไม่ยากเพราะโครงสร้างของภาษาเหมือนกับภาษาไทยเด๊ะ ๆ แต่ลำบากตรงที่ต้องจำคำศัพท์ใหม่ ๆ แต่ยังไงฉันก็นำมาใช้สื่อสารพูดคุยกับชาวเขมรได้ในระดับหนึ่ง

เมื่อวานมีบินไปกรุงพนมเปญเฮเกนจึงดีใจมาก ฉันไปช่วยน้อง 2L ต้อนรับผู้โดยสารที่หน้าประตูเครื่อง คืออยากพูดภาษาเขมรว่างั้นเถอะ


ผู้โดยสารหลากเชื้อชาติทยอยกันเข้าเครื่อง ฉันก็กล่าว… สวัสดีครับท่าน, ยินดีต้อนรับครับท่าน, Good Afternoon, Welcome on board Thai Airways ฯลฯ อะไรไปเรื่อยเปื่อย

ถ้าเป็นผู้โดยสารชาวเขมร ฉันก็ต้องเลือกใช้ประโยคทักทายให้ถูกต้อง ถ้าเป็นผู้โดยสารเด็ก ๆ วัยรุ่น เราก็กล่าวทักทายง่าย ๆ ด้วยประโยคที่ว่า “ซัวสเดย” แปลว่าสวัสดี

“ซกสบายเจียเต๋” แปลว่า How are you?
“ออกุนเจริญ” แปลว่าขอบคุณ very big

ผู้โดยสารชาวเขมรชอบใจกันใหญ่ ฉันก็ดีใจมีความสุข


มาถึงผู้โดยสารผู้หลักผู้ใหญ่ชาวเขมร ฉันก็ต้องเปลี่ยนไปใช้ประโยคทักทายที่สุภาพและเป็นทางการขึ้น เรียกว่าใช้ให้เหมาะสมกับคุณวุฒิ วัยวุฒิของผู้โดยสารท่านนั้น เรามันคนเรียนภาษา รู้ ๆ กันอยู่ว่าแต่ละภาษามันก็มีลำดับขั้นของมันอยู่

“จุมเรียบเลียบ๊าธ” ฉันกล่าวคำทักทายสวัสดีผู้โดยสารชาวเขมรที่เดินเข้าเครื่องคนแล้วคนเล่า แต่คราวนี้แปลกใจทำไมผู้โดยสารทำหน้าเลิ่กลั่ก ที่ยิ้มอยู่ดี ๆ ก็หุบยิ้มเอาซะดื้อ ๆ ฉันก็รู้สึกฉงนใจลึก ๆ อยู่เหมือนกัน

เอ้าอีเหี้ย… มารู้ตัวก็เมื่อถึงบ้านแล้ว

“จุมเรียบเลียบ๊าธ” มันแปลว่า “ลาก่อนครับ”
ส่วนสวัสดีครับมัน “จุมเรียบซัวบ๊าธ” ต่างหาก

นี่ผ่านมาแล้วหนึ่งวัน นึกขึ้นมาทีไรฉันก็ยังรู้สึกอายไม่เลิก