แอร์ไม่ใช่คนบ้า

ผมเป็นแค่สจ๊วตเฒ่า… แต่เพื่อน ๆ นอกวงการมักชอบนำเรื่องโน้นเรื่องนี้ ของแอร์สายการบินโน้นสายการบินนี้มาเล่าให้ฟังเป็นประจำ ทำยังกะผมเป็น DD หรือ CEO ของสายการบินใดสายการบินหนึ่งงั้นแหละ

อย่างเมื่อคืนนี้ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง หลังจากกรึ่ม ๆ ได้ที่ ก็เริ่มเมาท์แอร์กัน สมมตินามตามท้องเรื่องว่าเขาชื่อปุ๊ทะลิก็แล้วกัน

ปุ๊ทะลิ >> แอร์แม่งไม่ค่อยยิ้มเลย
ผม >> ที่ไหนวะ
ปุ๊ทะลิ >> ตามสนามบินน่ะ เดินกันหน้าเชิดไม่ยิ้มกันเลย
ผม >> เค้าคงเหนื่อยกันน่ะ (ในใจคิดมึงเป็นอะไรมากไม๊ แอร์ไม่ใช่คนบ้านะโว้ย จะได้เดินลากกระเป๋า แจกยิ้มให้ใครก็ไม่รู้ทั่วสนามบิน)

ปุ๊ทะลิ >> บนเครื่องก็ด้วย
ผม >> ทำไม
ปุ๊ทะลิ >> กูสั่งเครื่องดื่มแอร์แม่งก็ไม่ยิ้ม
ผม >> เออแปลกทำไมวะ…
ปุ๊ทะลิ >> กูสั่ง วิสกี้โซดาเยอะ ๆ น้ำนิดเดียว เหยาะโค้กด้วยนิดนึงขอมะนาวสไลด์ด้วย แค่เนี้ยแม่งไม่ยิ้มเลย…
ผม >> (คิดในใจ อย่าว่าแต่บนเครื่องเลย ตามร้านข้าวต้มมึงสั่งแบบนี้เด็กเสิร์ฟมันก็ค้อน ดีไม่ดีอาจโดนตีนเด็กมันด้วย)

ปุ๊ทะลิ >> ตอนก้มหยิบอาหารมันก็ไม่ยิ้ม…
ผม >> ไรนะ ตอนก้มหยิบอาหารเนี่ยนะ… มึงจะให้เค้ายิ้มด้วยเหรอ (เริ่มทนไม่ได้)

อะปุ๊ มึงลองยืนนะ อะมึงยืนเลย มึงลองนั่ง ๆ ยืน ๆ ลุกขึ้นลุกลงและยิ้มไปด้วย แหกยิ้มอย่างที่มึงอยากเห็นน่ะ

อีปุ๊ทะลิก็ว่าง่าย เมาไง มันลุกแล้วเลียนแบบท่าทางของแอร์ที่มันเคยเห็น ลุก ๆ นั่ง ๆ แล้วยิ้มแหกปากกว้างไปด้วย ผมถ่ายคลิปมันไว้ด้วย

ผม >> อะมึงดูคลิปของมึงตะกี้นี้
ปุ๊ทะลิ >> เออแม่งเหมือนคนบ้า
ผม >> เออมึงจำไว้ แอร์ไม่ใช่คนบ้า จะให้เค้าฉีกยิ้มตลอดเวลาเหมือนคนบ้ารึยังไงวะ…

จบดื้อ ๆ งี้แหละ… อิอิ ตามนั้น…