ศศิวิมลท่องเที่ยว (พ.ศ. ๒๕๑๙) | ศศิวิมล
ใครๆเขาก็ไปกันมาแล้วทั้งนั้น คนไหนที่ไม่เคยไปเมืองนอก ดูออกจะเปิ่น มันเทศ สัมมะหลัง ขี้เท่อเต็มที
“ศศิวิมล” เป็นนามปากกาที่เริ่มใช้ในนิตยสารลลนา สุวรรณี สุคนธาเป็นคนตั้งให้ โดยชวนมาเขียนคอลัมน์แนะนำความงามหรือเกี่ยวกับมารยาทหญิง เขียนไปเขียนมาก็เกิดอีกหลายคอลัมน์ ศศิวิมลตอบปัญหา ศศิวิมลสับแหลก ศศิวิมลว่าร้าย และศศิวิมลท่องเที่ยว
ภาษาเอกลักษณ์ของผู้เขียน สำบัดสำนวนแสบ ๆ คัน ๆ อ่านแล้วสะใจ สนุกสนานเสียดสี บันเทิงเริงใจเหล่าผู้อ่านจนระบือลือลั่น จดหมายถึงบอก อ. ถามไถ่ให้แซ่ดว่าศศิวิมลเป็นใครหนอ ทำไมมีอารมณ์ขันนัก ฉบับท่องเที่ยวศศิวิมลพาไปชมศิลปะวัฒนธรรมในยุโรป สังเกตสังกาบ้านเมืองและผู้คน ไม่มีอมพะนำชวนเที่ยวชวนเหงาหรือมองดูดีไปหมด แค่บทแรกเมืองโรมเมื่อสี่สิบที่แล้วก็บรรยายซะขำ
“ถ้าอยากจะเห็นโรมสวยงามเสมอ ก็จงมองให้สูงอยู่ระดับนั้น อย่ามองเลยต่ำลงมาถึงพื้นถนน เพราะถ้าละสายตาจากรูปปั้นหรืออนุสาวรีย์อันวิจิตรลงมาสู่ที่ต่ำ ก็ต้องเจอขี้หมาแพรวพราวอยู่ตามถนนรนแคมทั่วไป ประดุจสวนพฤกษชาติอันประดับประดาไปด้วยไม้นานาพรรณฉะนั้น“
ตามประสาคนรักงานศิลปะ แวะเมืองไหนต้องเข้าพิพิธภัณฑ์ เกร็ดประวัติศาสตร์สอดแทรกเป็นระยะเหมือนมีคนเล่าให้ฟังจนอยากเห็น ตอนพูดถึงโมนาลิซานี่มีฮา …ไม่เห็นสวยอย่างที่เขาเล่าลือสักหน่อย ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ อ้วนก็อ้วน หน้าก็อูม หน้าผากก็กว้าง หัวก็เถิก คิ้วก็ไม่มีแถมรูปก็ยังเล็กนิดเดียว… ผิดหวังไปตาม ๆ กันสำหรับตาสีตาสาแบบเรา ๆ
แต่ศศิวิมลให้ข้อสังเกตน่าฟังว่า “รูปโมนาลิซานั้นไม่ได้สวยที่รอยยิ้มตรึงใจฤทัยหวามอย่างที่เขาว่ากัน หากสวยที่ “บรรยากาศ“ ทั้งหมด บรรยากาศอันเกิดจากโครงสีที่สงบ น้ำหนักและแสงเงาที่ละมุนละไม การวางท่าทีและรอยยิ้มน้อยๆที่อ่อนโยน รวมไปถึงรายละเอียดต่างๆที่ต้องใช้เวลาดู “พิศ“ จึงจะเห็นและบังเกิดความชื่นชม ไม่ใช่ดูอย่างผาด ๆ“
ส่วนที่จิกกัดน่ารักไปบ้าง ผู้เขียนบอกว่าเขียนขึ้นจากที่เห็นสำหรับอ่านเล่น ๆ เหมือนเล่าให้ฟัง มากกว่าจะถือเป็นจริงเป็นจัง “แต่ถ้าใครจะถือเป็นเรื่องเอาไปเดือดร้อนก็ช่างเถิด…ข้าพเจ้าไม่ขอรับรู้ด้วย“
เนื้อหาสนุก ลายเส้นประกอบงามงด คลาสสิกชะมัด
