ไปบินกับน้องแอร์คนนึงที่สนิทสนมกันตั้งแต่เรียน มช. เธอรุ่นน้องผมหลายปี แต่คลุกคลีตีโมงเที่ยวโน่นนี่ด้วยกันเป็นประจำจนใคร ๆ มักล้อว่าเราเป็นเงาของกันและกัน (ว่าไปนั่น) … อย่างไรก็ตาม เราต่างรู้สันดานกันและกันเป็นอย่างดี เรียกว่าต่างคนต่างรู้ลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจของแต่ละฝ่ายเลยเชียวแหละ… สมมติว่าเธอชื่อน้อง… ป.ล. เรื่องนี้ได้รับอนุญาตให้เผยแพร่จากเจ้าตัวแล้ว… (ก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่)
น้อง >> พี่ต๋อม พี่ว่าหนูสวยไม๊
ผม >> สวยสิ ไม่งั้นหนูจะมีผัวเหรอ
น้อง >> ถามจริง ๆ สมัยเรียนเนี่ยอย่างหนูนี่เป๊คพี่รึเปล่า
ผม >> ไม่อะ พี่ไม่ชอบคนดำ
น้อง >> อีบ้าพี่ต๋อม
ว่าแล้วเธอก็เปิดม่านออกไปให้บริการผู้โดยสาร 11K ซึ่งขอชาเขียวเป็นถ้วยที่ 10 แล้ว (ยินดีเสิร์ฟ แต่อดเป็นห่วงไม่ได้ กินขาเขียวเยอะ ๆ มันเป็นอันตรายอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้) เสิร์ฟเสร็จเธอเปิดม่านกลับเข้ามาในครัว มิวายจะเว้าวอน…
น้อง >> พี่ต๋อม พี่ว่าหนูอ้วนไม๊
ผม >> รวม ๆ ไม่นะ แต่เริ่มมีย้วย ๆ บ้างแล้วล่ะ อายุน้อย ๆ ที่ไหนเล่า
น้อง >> พี่ ๆ พี่ว่าหนูก้นใหญ่ไม๊
ผม >> (ชักรำคาญ นี่หล่อนย์จะถามเอาโล่รึไงกัน) ไม่ใหญ่หรอก แต่ถ้ากะละมังอันเท่าโลก… พี่ว่าก้นหนูก็พอ ๆ กับพระจันทร์นั่นแหละ…
ผม >> อีบ้า…
ว่าแล้วเธอแหวกม่านดังแคว่ก… เดินตูดบิดงอนตุปัดตุป่องไปไหนก็ไม่รู้…
